kaldırımlara düşen ilk adımlar

öylesine aceleci,

öylesine çocuk ki

üşürsün bakarken.

İzlerini sürsen eğer,

tersine yürürsen ayak izlerini,

göreceksin,

o adımlar harabeden çıkmıştır.

Üşüyen taşların arasından,

karanlıktan,

yalnızlıktan,

yoksulluktan…

Sabahı sırtında taşır her gün,

boyundan büyük yükleriyle,

gölgelerden sıyrılıp

erkenden ayrılır şefkat apartmanından..

En büyük zaferi,

eve ekmek getirmenin haklı gururudur.

Alacaklıdır,

soğuk bir el gibi yaşadığı dünyadan.

Cılız omuzlarına yüklenir hayat,

ne var ki adı konmaz hiçbir şeyin,

ne çocuk kalabilmiştir o yaşta,

ne de adam olmuştur daha.

arması, avuçlarına kazınan nasırlardır,

adını koymaya korktukları bir rütbe…

Küçüklüğüne verilmemiştir hiçbir şey,

büyüklük ise eğreti durur yüzünde.

Bilir misiniz?

Çocuklar erken büyür, bazı evlerde...

Volkan ÇELİK