GÖZLERİN

(Larmina'ya ithafen)

Gözlerin,

ufuk çizgisine sürülmüş kızıl bir rüya,

yanan bir kentin sabaha kavuşması gibi.

Bazen, unutulmuş bir vadinin içinde

suskun bir nehir gibi akıyorsun,

bazen,

yangın yerinde bir ağaç gibi dimdik,

ama hep biraz eksik.

Yüzün,

zamana meydan okuyan bir sanat eseri,

gözlerinde eski bir yolculuğun neşesi,

yüzünde,

yarım bırakılmış bir tablonun unutulmuş fırça izleri.

Bilmiyorum,

hangi ressam tamamlamadı seni,

hangi şair yarıda bıraktı dizelerini..?

Sana baktığımda, 

tamamlanmamış bir yol tabelası gibisin.

Ne kuzeye, ne güneye. 

Sadece yönsüz bir ok, 

sadece tereddütle çizilmiş bir şerit.

Sen giderken arkandan gelenin 

hangi yöne sapacağını bile bilememesi gibi.

Bir şehri haritadan silecek kadar güçlüsün,

ama kendi adresini bile unutacak kadar kayıp.

Ellerin…

Bir su birikintisine düşen ilk damla gibi.

Dokunuyorsun ve her şey dalgalanıyor.

Ama o dalgalar, 

bir yere varmak yerine 

sadece halkalar çiziyor üstümde.

Ve ben hiçbir şeyin merkezine varamayacağımı anlıyorum…

Seni sevdiğim sürece..

Biliyor musun, bazı kelimeler kireç gibi çöküyor boğazıma.

Öyle bir “gitme” vardır ki, söyledikçe sen daha çok gidiyorsun.

Ve “kal” dediğim her cümlede biraz daha uzaklaşıyorsun.

Birini çağırırken, onu en uzağa fırlatmak gibi..