HER KİM DEĞİLSEM

(Larmina'ya ithafen)

İri gözleriyle bakardı dünyaya.

Buğday teninde sabahın rengi,

Siyah kakülleri gölge düşürürdü yüzüne.

Hep aceleci, hep bir yere yetişirdi.

Seslenemezdim ulu orta…

Her nerede değilsem, oradan geçerdi.

Söyleyemediklerim,

Buğulu camlara yazılmış kelimelerdi;

yağmur yağınca silinirdi hepsi.

Her kim değilsem,

yalnızca onu beklerdi.

Sevmek böylesine çetin,

böylesine keskindi.

Ne zaman adını ansam,

dudaklarımı kanatırdı.

O konuştukça yıldızlar büyürdü,

sustukça da incelirdi gökyüzü.

Bilirdim, bu son volkandı…

Belki de sadece bir gölgeydi.

Ne zaman baksam

gözlerimle gözleri arasında asırlar vardı…

Bir daha hiç görmedim onu.

Diyorum ya:

Her kim değilsem,

yalnızca onu severdi.