HOŞÇA KAL KARDEŞİM

Şiirler yazdım yaşamak adına.

Çünkü yaşamak,

bir çocuğun kahkahası kadar güzel,

bir kadının saçları kadar yumuşak

ve mert bir adamın tokalaşması kadar güçlüydü.

Ben yaşama yüzlerce yıl ömür biçtim.

Çünkü ölüm,

bizi ayıracak kadar cesur değildi.

Ama şimdi,

bir şiir yazıyorum ölüm üzerine.

Yüreğimde köksüz sancılar…

Vedalar, gereksiz artık.

Anladım ki,

hayatın yakasına yapışmalı,

onu son nefesine kadar sarsmalı.

Ama bir gün gidecekse,

tek seferde koparmalı

hayat denilen acımasızın başını.

Ölüm dediğin,

bir şiir gibi olmalı:

ne çok uzun,

ne gereksiz kelimelerle dolu…

Yalnızca bir soluk,

yalnızca bir an.

Belki bir gece aklınıza gelirim,

belki bir sokak lambasının altında beliririm.

Ama unutmayın;

ben, gittiğim yerde bile güleceğim.

Ve aklınıza hep gülerken gelmeliyim.

Yaşam, ölüme dökülen bir nehir değil;

içimizde çağlayan koskoca bir deniz…

Son nefeslerinde koşuyor artık yurdumda atlar.

Olur da bir gün hatırlarsanız beni,

kederle değil, cesaretle hatırlayın.

Çünkü öğrendim ki,

hayatta bir kez söylenmeliymiş:

“Hoşça kalın!”