KATRAN VEDASI

Saplanmışım karanlığın tortusuna,
çekildikçe batıyorum,
sustukça genişliyor içimdeki uçurum.
Yüzüm, gözüm is lekesi,
göz kapaklarımda bir veda ağırlaşıyor.

Ağzımda kanlı bir suskunluk,
kelimeler çatlamış,
anlamın eskisi dökülüyor dudaklarımdan.
Rezil bir akşamı sırtlıyorum,
zamanı kırık bir şişeye doldurup yudumluyorum.
Sokaklar, evler, daralmış soluklar,
paldır küldür savruluyor ayaklarımın ucuna.

Nereden baksan yorgun bir kent burası,
ruhunu yitirmiş, taşlarına sinmiş bir ağırlık.
Çocukluğumdan kalma düş kırıkları,
dizlerimde kapanmayan yaraların diliyle konuşuyor.
Her sokak, kendini tamamlayamayan bir cümle,
her ışık, ardında daha derin bir korku saklıyor.

İçimde, çoktan kaybolmuş bir sevdanın izdüşümü..
Yaşamak, uzun bir intihar gibi,
Ve utanılası.
Her gün biraz daha kendinden soyunmak.
Artık hiçbir şey saf değil,
hiçbir kelime lekesiz..
Çünkü yaşananlar,
bir küfür gibi kışkırtıyor,
silinmeyen bir lanet gibi çöküyor üzerimize.