MASUMİYET

(Alya'ya ithafen)

geceyle doğdun,

karanlıktan bir ışık kopardın alnına,

şehir uykudaydı,

pencerelerde yarım kalmış düşler

ve kimsesiz sokaklar vardı.

sen…

rüzgârın peşine düşmüş bir kelebeğin iziydin,

sessiz,

tertemiz,

ilkbaharın ilk soluğu kadar masum.

alya,

avuçlarında bir ihtimal gibi uyuyor zaman,

ellerin,

kimsenin tutmaya cesaret edemediği kadar narin.

bakışların,

ıslak bir kaldırımla hüzünlü bir şair arasında

gidip geliyor.

seni gördüm alya,

siren seslerinin boğulduğu bir ara sokakta,

sanki eski bir filmin kayıp sahnesiydin,

sanki annemin gençliğinden kalmış

solgun bir fotoğraftın.

sustu şehir,

Çalındı içimde bilmediğim bir şarkı.

alya,

güzelliğin en çok kaybolurken fark ediliyor.